Ważne są pytania – odpowiedzi przyjdą same.

Mówicie, drodzy rodzice – no bo on mi to robi na złość, specjalnie tak krzyczy, tyle razy już mu mówiłam, że nie wolno, a to jak grochem o ścianę, ja mu mówię, a ona swoje, ile można gadać? Nie wiem co w niego wstąpiło, i mój ulubiony – wpadł w szał…zupełnie bez powodu…

No a przecież już powinien, w jego wieku…

Inne dzieci siedzą, a ona podskakuje i się kręci. Zadaje pytania, wyrywa się z odpowiedzią. Nie odpowiada na pytania. Leży na ławce, pod ławką…

Wypowiedziałam powyższe i usłyszałam powyższe wiele razy.

Kiedy? Zawsze wtedy, gdy wymagałam tak, jak świat tego sobie życzy:

• by przestał się kręcić na krześle

• by zapamiętał listę zakupów

• by był na czas

• by zrobił kolejne i kolejne zadanie

• by zauważył, że kot ma pustą miskę

• by zapiął pasy w samochodzie

A gdyby tak zatrzymać się na moment, wziąć głęboki oddech, odejść od własnych wyobrażeń na to, co dziecko powinno?

Wtedy na pewno otworzy się przestrzeń na to, kim ono naprawdę jest. A gdy pojawia się taka przestrzeń, zamiast stwierdzać fakty i wiedzieć wszystko, warto przystanąć i zadać pytania, sobie… dziecku…

Czy na pewno powinno? A co, jeśli nie?

Co robisz synku? Po co to robisz?

Jeśli mi powiesz po co to robisz, postaram się ciebie zrozumieć.

Ciekawe to, jaki jesteś.

Pokaż mi, jak to robisz?

WAŻNE SĄ PYTANIA – odpowiedzi przyjdą same.

Ja w ten sposób otwieram drzwi do przepięknej duszy mojego dziecka, Ciebie zachęcam do tego samego. Dogadaj się z Aspergerem.